Er stond een houten tafel in mijn woonkamer, maar niemand kon zich herinneren wie hem daar had neergelegd. Ook de tafel niet. Toen ik hem vroeg: “Waar kom jij vandaan?”, gaf hij geen antwoord, maar begon hij langzaam een banaan uit zijn eigen poot te persen.
Die banaan had een bril op. Hij keek me streng aan en zei:
“Je hebt de soep vergeten op tijd te verven.”
Ik knikte beleefd. Intussen probeerde ik mijn sokken terug te vinden, die zichzelf in een fanfare hadden georganiseerd en door de straat marcheerden, blazend op fluitjes die alleen paarden konden horen.
Ondertussen begon de tafel zachtjes te trillen. Niet van woede, maar van pure opwinding omdat hij wist dat het dinsdag was.
Maar het was geen dinsdag.
Het was een soort gele vrijdag die probeerde te doen alsof hij woensdag was, maar de wind wist beter.
Plots ging de tafel open. Ja, open. Hij klapte in zichzelf zoals een boek dat besluit autobiografie te worden.
Binnenin zat een hamster, met een helm op en een kaart van de maan in zijn pootjes.
“Te laat,” piepte hij. “De melk heeft de leiding overgenomen.”
Voordat ik kon antwoorden, schoot de tafel met een PLONK omhoog en bleef hangen aan het plafond. Hij zong zachtjes een lied over pindakaas en vergankelijkheid.
Toen ging de deur open (niet de echte deur, maar een imaginaire deur tussen de koelkast en de conceptuele ruimte van mijn verwachtingen), en daar stond mijn buurman. Helemaal in glitter, met een cactus onder zijn arm en een papegaai op zijn hoofd die hem voortdurend uitmaakte voor “gehaktbal zonder context”.
“Je tafel heeft me gebeld,” zei hij.
“Ik was op dat moment een fiets, dus ik kon niet opnemen,” zei ik.
Toen viel alles even stil, behalve de radiator, die langzaam een monoloog hield over zijn jeugd in een sneeuwstorm en zijn affaire met een magnetron. De tafel viel naar beneden en landde op een exact identieke tafel, waardoor ze tijdelijk fuseerden tot een ultratafel met 14 poten en een mening over jazzmuziek.
“Dit is niet mijn kamer,” zei ik uiteindelijk.
“Precies,” zei de banaan, nu met een stropdas.
En toen begon alles te ruiken naar hoop en oesters.
Credaties
De jury heeft dit gedicht geaccrediteerd met een zeer hoge score. In het bijzonder de zin 'Maar het was geen dinsdag' is unaniem benoemd tot de beste zin van de algemene literatuurgeschiedenis.
Herziene Credaties
De schijnbare auteur van deze tekst is een jewelste fraudeures. Dit is recentelijk achterhaald door empirische bronnen. Zeer teleurstellend. De ware auteur is niemand minder dan de legendarische Gerrit-Pieter-Teun.