Contant

Er was eens een boekenkraampje in het Erasmusgebouw. Twee verkoopsters stonden achter het tafeltje terwijl gretige studenten de laaggeprijsde letterbundels afspeurden. Tussen de onzin en de parels had een jongeling eindelijk een boek gevonden dat zijn hartje begeerde. Hij benaderde de oudere verkoopster en groef in zijn portemonnee naar een ambachtelijk biljet dat nu eindelijk een gepaste bestemming zou vinden in de verloren wereld van tastbare oude boeken. Maar nee, het mocht niet zo zijn. De vrouw haalde een verstopt pinmachientje te voorschijn en zei dat ze geen contant accepteerden. Met een teleurgesteld gezicht stopte de jongeling zijn biljet weer in een stoffige uithoek van zijn portemonnee.

Niet veel later verscheen een studente die ook werd verleid door deze boekenscharing. Ook zij vond een boek naar haar hart, maar ze besloot de andere verkoopster aan te spreken. Onschuldig toverde zijn een eenvoudige, blinkende één-euro munt uit haar portemonnee. De jongere verkoopster keek onzeker naar de munt en toen naar haar collega - niet wetend of ze de munt mocht aannemen. Maar haar college was op dat moment druk bezig. "Ik denk dat contant vast wel kan," zei de verkoopster en ze nam de munt aan.

Hoe het verder afliep dat vertelt dit verhaal niet, maar het is niet ondenkbaar dat toen haar fout eenmaal diep tot de jonge verkoopster was doorgedrongen, zij uit wanhoop de munt in haar eigen zak stopte, schuldbewust naar Amerika vluchtte, daar met een rijke man trouwde en ze leefden nog lang en gelukkig.