|
|
| Regel 1: |
Regel 1: |
| Zie daar! Den knaap rennend door het veld.
| | Ach het begint. |
| | |
| Vluchtend, sprintend, hijgend. Wat bezield zijn poten te lopen?
| |
| | |
| Optillend boven het gras dat buigt in de wind van zijn angst.
| |
| | |
| Het raadseldt mij, den schrijver deez, doch het zal ook u, lezer, weldra meer dan een raadsel zijn wat hier gaande is.
| |
| | |
| | |
| Nee maar, in de bossen ginder roepen de takken hem na, zwaaiend met onraadt en verdraaide onpech'lijkheid.
| |
| | |
| Hun blaad'ren geel en zwart met tinten bleekselderij.
| |
| | |
| Dit weegt zwaar in de harten van onbetrokkenen.
| |
| | |
| Zo stelt den Uil, met zingende zwijgzaamheid en duistere ogen, terwijl de blaad'ren zijn zicht verkleuren.
| |
| | |
| | |
| Hou je vast, zei den rups de vlinder na. Zodanig gij vliegt, brengt het lot in gevaar!
| |
| | |
| Doch de vlinder trok zijn herdersgewaad aan en joeg de schapen voorbij de grens van de wereld.
| |
| | |
| En de dingen hielden op te zijn zoals ze zijn.
| |
| | |
| Wat was, is, niet.
| |
| | |
| De rups wist het.
| |
| | |
| | |
| En almaar rende die knaap, weet-hebbend van de wanorde die triomferend zijn hielen likten.
| |
| | |
| Geen genoegen nam hij. De sprint was werkelijk, het doel zeker, de waarheid onbetwist.
| |
| | |
| | |
| O lezer, daar stonden ze. De drievoud. De eenheid. Het viertal en, de wortel van 2.
| |
| | |
| Naakt.
| |
| | |
| Onversaagd en ongebroken.
| |
| | |
| Nu was het moment daar.
| |
| | |
| De strijd om de samenhang.
| |
| | |
| | |
| Huilende wolven met pelzen van roze aluminiumglans.
| |
| | |
| Smeulende appelvinken met koekjes van adamant.
| |
| | |
| Sintels in de haard die vergeefs hun relevantie opeisen.
| |
| | |
| Achterwaarts geflambeerde berkenbastschotels in de morgenzon, oh, wee het leed van de huisbeermakreel!
| |
| | |
| | |
| Nu stamelt de redelijkheid. De splinters van het reële sijpelen door de gracht.
| |
| | |
| Het creatuur.
| |
| | |
| Verga gij.
| |
| | |
| Nee!
| |
| | |
| Ja.
| |
| | |
| | |
| Ach, den knaap stapt verder. | |
| | |
| Den angst, redelijk onredelijk, van de schouders geveegd.
| |
| | |
| Winden van contingentie bestieren het rijk onder de zon,
| |
| | |
| Dodelijke speren van wettige geometrie,
| |
| | |
| het levenloos staal verstenend in ijzige onwerkelijkheid,
| |
| | |
| deren hem niet langer.
| |
| | |
| | |
| Want de vleermuis herbergt de zwaan,
| |
| | |
| Het kristal de waterval,
| |
| | |
| De grot is gevuld met zonlicht.
| |
| | |
| | |
| En daar staat hij. Tevreden in het golvend gras.
| |
| | |
| Want de dingen zijn wat ze zijn en nooit zijn geweest.
| |
| | |
| Zoals hij.
| |