Flash Fiction 1

Het einde van de wereld, ze hadden het voorspeld. De zon zou uitdoven en de maan wegzinken in de woest golvende grachten, waar nu de mensen wanhopig wegvoeren zonder weet van een goede bestemming. Ja, de predikers stonden op schuddende aarde het laatste woord van de voorzienigheid te verkondigen en mijn vrouw, die het niet met droge ogen aan kon zien, heeft zich reeds in de tuin verhangen. De mensen graven elk een graf voor zichzelf, terwijl boven hun hoofden de torens vlam vatten en de stadsmuren afbrokkelen. In een vlaag van overmoedigheid springen mensen van de wegzinkende kantelen om zo hun eigen dood te bepalen, maar de demonen kruipen uit de aarde en ontvangen hen met open bekken.

In dit alles is mijn nood zeer hoog. Daarom loop ik onverlet, met vaste tred, richting het torenkamertje dat over de gracht hangt. Mijn benen kunnen nauwelijks nog stappen zetten, maar toch haal ik het. Mijn witte billen steek ik door de muur en een koele wind streelt ze. De kou is mij om het even, want al snel maakt zich de grootste opluchting van mij meester. Ver beneden mij, hoor ik het zachte ploffende geplons die ritmisch klinken als de bazuinen van het laatste oordeel. En ik, ik heb mijn laatste taak volbracht.

Geïnspireerd op 'Nederlandse Spreekwoorden' van Pieter Breugel