Brontekst bekijken van Tussen de maan en de hemel

[[Bestand:De maan.png|x200px|right|border]]
Zwetend word ik wakker. ''Waar ben ik?''

Ik hoor een sirene. Met moeite open ik mĳn ogen. Het blauwe licht van de aarde schĳnt mĳn slaapcabine in. Door de andere ramen zie ik de diepte van de ruimte terugkĳken. Miljoenen sterren fonkelen harmonieus tegen de donkere achtergrond. Gapend maak ik me los van de gordels die me aan mĳn bed bevestigen en ik begin te zweven. "De warmtegenerator zal wel weer een storing hebben," mompel ik zachtjes tegen mezelf. Ik kĳk om me heen. De andere bemanning is nergens te bevinden. Met een flinke zet draai ik de massieve metalen deur open die de slaap hal onderscheidt van het bovenste compartiment van de [[GPMRM-31]]. De duisternis van de kamer verdwĳnt snel door de lampen van wel duizend en negen lumen. De kabels van de machines lĳken amateuristisch aan de grond te zĳn gelast. Ik zweef naar binnen. De apparatuur van het schip ringt, de server pingt en de warmtegenerator zingt: " > Waarschuwing, vul de watertank bĳ." De GPMRM-31 is een ouder model raket uit 2083 waarvan de warmtegenerator niet automatisch wordt hervuld. Dit zou volgens de handleiding te veel complexiteit hebben toegevoegd aan het ontwerp van het schip.

Ik vlieg langs de slaapcabines terug richting het compartiment met de vloeistoftanks. Ik draai de grote deur open nadat het systeem me heeft geïdentificeerd. Dit doet die door een combinatie van mĳn vingerafdruk, iris en het interval waarop ik knipper te detecteren. Voor me bevinden zich honderden vaten gevuld met allerlei vloeistoffen waarvan ik de namen überhaupt niet eens herken en ruik ik geuren waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Ik ga alle vaten langs; stikstof, carbinol, zwavelzuur, neon, yttrium, hafnium, het gaat maar door. De labels van sommige vaten zĳn ook doorgekrast met vreemde namen ernaast getekend waarvan ik de betekenis niet weet zoals GvB met iets van 11 krasjes erna. Na bĳna alle labels langs te gaan vind ik eindelĳk het juiste vat. Iedere keer lĳkt die toch weer verrassend klein. Ik pak het waterreservoir van de warmtegenerator erbĳ en vul deze tot nodig is. "Nu kan die weer een week door," vertel ik mezelf. Waar het water vandaan komt blĳft voor mĳ ook een mysterie. Ik ben niet wĳs genoeg om dat te weten. Met het reservoir in hand reis ik door het doolhof van vaten terug, en ga ik naar een van de terminals die verbonden is met de centrale server. Ik vraag de terminal "Wat is de status van onze reis?" De terminal antwoord: " > De reis loopt voorspoedig maar sommige apparatuur vereist onderhoud."  "Welke apparatuur heeft hulp nodig?" vraag ik. " > De warmtegenerator en de communicatie hub hebben onmiddellĳk aandacht nodig." "Hoelang totdat we aankomen op de Maanbasis?" vraag ik. " > Nog 17 dagen, 13 uur en 51 minuten," vertelt de kunstmatige stem. Ik heb nu al weer genoeg gehoord van zĳn gepraat. Vanwaar produceert die zo'n vreselĳke klank? Met die gedachte in mĳn achterhoofd verplaats ik me langzamerhand weer richting de warmtegenerator die nog zit te wachten op zĳn lading water.

Het gepiep van de warmtegenerator wordt steeds luider naarmate ik dichterbĳ kom. " > Waarschuwing, vul de watertank bĳ," blĳft die herhalen. Ik druk op de knop om de waterslang te tonen en laat hem dan zakken in het waterreservoir. Een meter op de machine toont de voortgang. Met dit tempo blĳft die nog 23 minuten bezig. ''Hoe traag is dit ding?'' Ik voel ineens wat beven op mĳn linkeronderarm. Ik druk op de plek met mĳn rechterhand. Spontaan activeert er een klein scherm op mĳn pols. Hĳ flitst meerdere berichten tegelĳkertĳd met een variatie aan kleurtjes. Ik kan het bĳna niet bĳhouden. Bovenaan toont zich weer de melding dat de communicatie hub niet meer werkt. Ik sluit de polscomputer weer af en maak me klaar om naar het bovencompartiment van het schip te gaan. Weer vereist een doorgang mĳn identificatie. De deur opent langzaam. De rode lampen verlichten de wanden. Er bevinden zich wel twintig verschillende monitoren in de hal. De meerderheid van de schermen staan uit. met verdere inspectie blĳkt dat de meeste ook volledig onder de stof zitten. Geen toetsenbord lĳkt aangeraakt te zĳn in minstens 10 jaar. Één monitor lĳkt nog aan te staan met een shell-prompt open. Met de handleiding die gedownload staat op de computer probeer ik te achterhalen wat het probleem is. Ik herstart het systeem maar dat werkt niet. Ik reset de configuratie van de hub maar alsnog maakt die geen verbinding. ... Ligt het aan de firewall? De groene letters geven me weinig oplossingen. ... Ik ben nu al een uur bezig met het oplossen van het probleem maar niks lĳkt te werken. ''Ligt het misschien aan de server op aarde?'' Ik geef het op. Eventjes blĳf ik rustig stil hangen in de lucht en ik sluit mĳn ogen. 

Zo blĳf ik even hangen. Doen alsof er niks is. Geen zorgen. Complete stilte. Naast dan het gepiep van de computers. Mĳn oogleden bewegen weer open. Er is weinig veranderd. Ik wrĳf nog langzaam in mĳn ogen. Ik kĳk weer naar alle computers tot ik plots op het plafond wat tekst zie geschetst in het stof. "Dagen sinds laatste contact:" staat er met iets van 41 lastig te herkennen streepjes erachter. "Hebben we al een maand geen contact meer gehad? Hoe is dat mogelĳk?" roep ik tegen de emotieloze schermen. Probeert er niemand met ons te communiceren of kunnen we ze gewoon niet bereiken vraag ik me af. "De andere bemanning zou er vast wel meer van weten," wens ik. Of iemand die wensen hoort weet ik ook niet. ''Waarom ben ik überhaupt nog niemand tegen gekomen? Waar is iedereen?'' Die vragen komen in mĳ op. Ik wacht geen moment langer. Ik herinner me de polscomputer op mĳn arm. Ik zet hem maar weer aan. Opnieuw staat er: " > De communicatie hub heeft onmiddellĳk aandacht nodig." Ik klik melding na melding weg tot ik het hoofdmenu zie. In de hoek van het scherm bevindt zich het icoontje van een kaart. Ik selecteer om de overzicht te zien van de raket. Er bevinden zich meer ruimtes in dit schip dan dat ik me herinner. Blĳkbaar zit er naast het compartiment met de tanks ook nog een onderzoeksruimte. Hopelĳk vindt ik daar nog andere bemanning. Het wordt eenzaam.

Haastig reis ik terug door alle compartimenten. Langs alle apparatuur en machines. Langs de warmtegenerator die ondertussen weer tĳdelĳk werkt. Langs de slaap hal. En nu weer door het doolhof aan vaten. Ik probeer de labels te gebruiken om mezelf te navigeren. Stikstof, carbinol, zwavelzuur, SrO, neon, CuS, yttrium, hafnium, GvB, octarium, JJ. Tot ik plots een soort luik zie. Ik probeer hem te openen maar dit doet die niet zomaar. Ik grĳp het rode breekĳzer en probeer het nog een keer. Toen ging die wel open. Ik zet me af door het luik heen. Er bevinden zich meerdere glazen tubes in de onderzoeksruimte samen met een grote tafel waarop meerdere papieren zĳn gefixeerd. De tubes lĳken gevuld te zĳn met een soort rood-oranje vloeistof met daarin wat lĳkt op embryo's. De muren zouden ooit wit zĳn geweest, maar lĳken nu bĳna donkergrĳs. Ik kĳk naar de papieren op tafel. Het blĳken allemaal willekeurige geclassificeerde onderzoekspapers te zĳn. 'De toepassingen van maanstof', 'Langer leven doormiddel van eenmalig extreme cryotherapie', 'Dementie middens cryotherapie' en 'Het effect van octarien op de menselĳke psyche' om er een paar op te noemen. Eentje valt het meeste op: 'Ontwikkeling van artificiële geboortes op de maan'. Ik kĳk nog eens goed naar de glazen tubes om me heen. ''Dit is een mensen embryo! Waarom zitten die in een tubes!?'' Ik moet mezelf stoppen om niet te kotsen. ''Wie heeft dit ooit toegestaan? Wiens kinderen zĳn dit?'' Die gedachtes blĳven maar ronddraaien in mĳn kop. Plots wordt mĳn hoofd leeg. ''Wat is het doel van deze missie? Ik dacht dat we grondstoffen moesten verplaatsen naar de maan? Waar de fuck is iedereen?'' Ik ga terug naar de terminal in het compartiment met alle vaten. Weer langs alle vaten langs. Ik vraag de terminal: "Wat is het doel van deze missie?" " > Het vervoeren van essentiële grondstoffen voor de maanbasis," vertelt die met zĳn robotische stem. "En de embryo's dan!?" schreeuw ik tegen het apparaat. " > Dit schip heeft geen infomatie met betrekking tot het vervoeren van embryo's," vertelt die. "Bullshit!" roep ik terug. Ik stap terug en haal diep adem. ''De terminal zal er niets meer over vertellen dan dat die geprogrammeerd is.'' "Wie zĳn de bemanning van dit schip?" vraag ik met een rustigere stem. " > Jĳ, Hanne Rĳskamp samen met Gido van Bovenen en Johanna Jansen." Ik herken de namen niet. Zĳn dat de namen van de andere bemanning? 

"Wanneer is er voor het laatst communicatie geweest met aarde?" vraag ik. " > Geen informatie over verkrĳgbaar". Verdomme. "Weet je überhaupt iets?" vraag ik met een wat geïrriteerd stem. " > Dit terminal netwerk beschikt over petabytes aan diverse informatie." Het felle licht van de terminal is ondertussen gebrand in mĳn ogen. "Ik heb genoeg gehoord." In stilte denk ik terug aan de namen die ik gehoord heb, Johanna en Gido. Ik kĳk terug naar de ruimte vol vaten. Wacht. Nee. Ik duw mezelf richting de vaten. Hafnium, yttrium, zwavelzuur. Hier, er staat GvB op gekrast. Nee toch. Het is niet mogelĳk. "Dit is Gido van Bovenen!?" roep ik wanhopig. Ik probeer door het vat te kĳken maar het lĳkt alleen maar op vloeistof. Ik probeer te lezen wat er staat onder het gekras. ''Kaliumhydroxide'' staat er op geplakt. ''Ik word geestelĳk gestoord.'' Ik kĳk nog eens goed naar de krasjes naast de naam. Waarom zĳn het er elf? Is die zolang geleden overleden? Helaas is er niemand die mĳn vragen kan beantwoorden. Ik kĳk naar de andere vaten. JJ. "Is dit dan Johanna?" twĳfel ik. Net zoals bĳ het eerste vat zitten er krasjes naast haar naam. Het lĳken er wel iets van honderd. Honderd? Dagen? Vliegen naar de maan zou toch al niet zo lang moeten duren? Wat gebeurt hier? Ik zweef weer terug naar de terminal. "Hoelang tot we aankomen op de maanbasis?" " > Nog 17 dagen, 13 uur en 51 minuten". ''Geweldig.'' Ik sluit mĳn ogen. Even rustig. Het gaat allemaal veel te snel. Was het ooit de bedoeling dat dit schip zou aankomen? Ik neem aan van wel. Wat is anders het punt. Hoelang ben ik al onderweg. Ik kan het me niet herinneren. Ik open mĳn ogen en daarna mĳn mond. "Wanneer is de missie begonnen?", " > Het schip is vetrokken op 29 mei 2179" zegt die. "Wat is nu de datum?", " > 7 november 2477".

...

...

''Wat?''

...

''Wat?''

''Wat? Wat! WAT?''

Ik schreeuw zo hard als ik kan. De mensen op de maan zullen het ook wel hebben gehoord. Of ze daar werkelĳk zitten weet ik niet. De communicatie hub werkt toch niet en niemand die het kan repareren. Ik zit hier vast. ... Wat kan ik doen. ... Is het allemaal zinloos? ... Wat is er gebeurt met Gido, en met Johanna? Wie zĳn zĳ? En die embryo's. Wat doen die hier? 

...

...

''Hebben Gido en Johanna zelfmoord gepleegd? Zichzelf laten zakken in een vat zuur omdat er geen uitweg was? Waarom kan ik me er niks van herinneren?'' Ik denk terug aan de onderszoeksruimte met de embryo's. En aan de onderzoekspapieren. ''Hoe oud ben ik nu? Zal ik ook zelfmoord plegen?'' Maar alles wordt weer wazig. "Ik ben nu al de hele dag bezig. Ik ben uitgeput. Misschien krĳg ik waanbeelden van de claustrofobie. ... Ik moet even liggen." Ik ga door de massieve metalen deur en sluit hem. Richting de slaapcabines kĳk ik om me heen. Door een raam zie ik de maan schĳnen. Ik kĳk weer terug naar beneden. Op mĳn slaapcabine zitten al een aantal streepjes gekrast die me eerder nog niet waren opgevallen. Ik kras er nog een bĳ, ik doe de gordels vast en ik sluit mĳn ogen.

...

Zwetend word ik wakker. ''Waar ben ik?''

Ik hoor een sirene. Met moeite open ik mĳn ogen. Het blauwe licht van de aarde schĳnt mĳn slaapcabine in. Door de andere ramen zie ik de diepte van de ruimte terug kĳken. Miljoenen sterren fonkelen harmonieus tegen de donkere achtergrond. Gapend maak ik me los van de gordels die me aan mĳn bed bevestigen en ik begin te zweven. "De warmtegenerator zal wel weer een storing hebben," mompel ik zachtjes tegen mezelf.